Όταν δεν επεξεργάζομαι τα συναισθήματά μου από το παρελθόν, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Το μόνο που καταφέρνω είναι να τα γιγαντώνω μέσα μου. Θέλοντας λοιπόν να προστατευθώ από τα δύσκολα αυτά συναισθήματα εγκαταλείπω όχι πρακτικά αλλά συναισθηματικά το ρόλο μου ως γονέας, αλλά και το ίδιο το παιδί. Πολλές φορές αδιαφορώ για όσα μου λέει, απομακρύνομαι, θυμώνω εύκολα, το τιμωρώ κλπ. Αυτές οι συμπεριφορές εγείρονται καθώς παλινδρομούμε στο στάδιο που βρίσκεται το παιδί και επιθυμούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Πολλές φορές έρχεται στην επιφάνεια μία αίσθηση αναξιότητας ή αδυναμίας να ανταποκριθούμε στο ρόλο μας ως γονείς. Πιέζουμε τα παιδιά να γίνουν ανεξάρτητα είναι ικανοποιούν κάποιες ανάγκες τους πολύ πριν έρθει το αναπτυξιακό στάδιο που θα μπορούν να το κάνουν.