«Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά» Πρόταση Βιβλίου

01 Αυγ «Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά» Πρόταση Βιβλίου

Posted at 17:00h in Προτάσεις Βιβλίων by Μαρία Αποστολοπούλου

Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια ακούμε συχνά τη λέξη «αυτοφροντίδα». Ένας από τους βασικότερους στόχους του allaboutparents.gr άλλωστε είναι να εμφυσήσει το βάθος της έννοιας της σε όσους περισσότερους γονείς γίνεται, αλλά και σε φροντιστές παιδιών. Μεταξύ άλλων, συχνά χρησιμοποιούμε τη φράση «Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά».

Η ψυχολόγος Θέκλα Πετρίδου έκανε αυτή τη φράση βιβλίο και πολύ χαιρόμαστε για αυτό! Το «Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά» από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, χαρακτηρίζεται ως ένα ανορθόδοξο εγχειρίδιο μητρότητας. Η οπτική του είναι αισιόδοξη και η γραφή του απρόσμενη, πρακτική και πολύ απελευθερωτική.

«Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά»: Το περιεχόμενο

Το βιβλίο περιέχει δεκαοχτώ κεφάλαια με θέματα που σχετίζονται με τον ρόλο του γονιού. Αναπτύσσονται ζητήματα αναφορικά με την επικοινωνία κατά τη διάρκεια της εφηβείας και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, το διαζύγιο και τη γονική αποξένωση, τις μονογονεϊκές οικογένειες και τον καθωσπρεπισμό μιας υποκριτικής κοινωνίας, τη δύσκολη στιγμή που αρρωσταίνει ένα παιδί και την ακόμα πιο δύσκολη που φεύγει.

Εκτός των άλλων, το βιβλίο σε κάνει να προβληματιστείς γύρω από τρία βασικά ερωτήματα:

Πρέπει να θυσιάζομαι για τα παιδιά μου;
Να ακούω το ένστικτό μου ή τους γύρω μου;
Να είμαι φίλος ή γονιός;

«Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά»: Η γραφή

Η συγγραφέας, δίχως φόβο και πάθος, διατυπώνει με λέξεις όλα αυτά που πραγματικά αισθάνονται οι γονείς, αλλά συχνά διστάζουν από ντροπή, ενοχή και φόβο να εκφράσουν. Μιλά με μια γλώσσα που μερικούς μπορεί να τους σοκάρει.

Καταθέτει τη γνώση της και την εμπειρία της, χωρίς έπαρση, δογματισμό και κλισέ. Άλλωστε, όπως η ίδια δηλώνει είναι «μια απλή, κοινή ψυχολόγος» που έμαθε παθαίνοντας.

Διαβάστε επίσης

Ποιες συμβουλές είναι χρήσιμο να ακούμε ως γονείς;

«Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά»: Ποιο κεφάλαιο ξεχώρισα

Όλα τα θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο είναι πολύ ενδιαφέροντα και χρήσιμα. Στη χρησιμότητα αυτή συμβάλλει και η κατάθεση της βιωματικής εμπειρίας της συγγραφέως. Δεν είναι ένα βιβλίο θεωρίας, αλλά πράξης, που μπαίνει ενσυναισθητικά στη ζωή της οικογένειας.

Διαβάζοντάς το όμως, δεν κρύβω ότι αγαπημένο μου κεφάλαιο έγινε το κεφάλαιο 12: «Γονείς που ζηλεύουν τα παιδιά τους;». Το ξεχώρισα γιατί το θέμα αυτό δεν αγγίζεται συχνά. Είναι ένα ευαίσθητο θέμα άλλωστε, το οποίο συνοδεύεται από συναισθήματα ντροπής, θυμού, ενοχής, θλίψης κ.α.

Με έκανε να θυμηθώ δύσκολες συνεδρίες με ενήλικες θεραπευόμενους μου, που ενώ οι ίδιοι μου περιέγραφαν στιγμές από τα παιδικά τους χρόνια, έντονου ανταγωνισμού και φθόνου εκ μέρους των γονιών τους, όταν αυτό το ονόμαζα και το καθρέπτιζα τους σόκαρε, σε σημείο που συχνά το «έπαιρναν πίσω».

Η ζήλια των γονέων δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να «καεί στην πυρά». Αντιθέτως, είτε από την πλευρά του γονέα, είτε από την πλευρά του ενήλικου πια παιδιού, πρέπει να αναγνωριστεί, να αναλυθεί και να κατανοηθεί. Και ο βασικότερος λόγος για να γίνει αυτό, ίσως είναι αυτός που αποτυπώνει χαρακτηριστικά η συγγραφέας σε μια κλινική της βινιέτα: «…Δική σου δουλειά είναι να ζήσεις τη δική σου ζωή, κάνεις τις δικές σου επιλογές και όχι να ικανοποιείς τις ανάγκες των γονιών σου».