30 Οκτ «Οι Ναυαγοί» Συνέντευξη με την Ηρώ Μπέζου
Συνάντησα την Ηρώ Μπέζου λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Οι Ναυαγοί» που αποτελεί και την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά και μιλήσαμε για το τι ήταν αυτό που την ώθησε να γράψει αυτό το έργο, το πόσο διαφορετικό είναι από ηθοποιός να γίνεσαι σκηνοθέτης, καθώς και για τις παγίδες που κρύβει η δύναμη των λέξεων.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στην πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά;
Με ώθησε το ότι ήθελα να ανεβάσω αυτό το έργο που έχω γράψει, γιατί η σκηνοθεσία δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Επειδή όμως αυτό το έργο ήταν δικό μου, ήθελα εγώ να το διαμορφώσω και να είμαι στην διαδικασία των προβών γιατί αν το ανέθετα σε κάποιον άλλο θα ήθελα να παρεμβαίνω συνέχεια οπότε θα ήταν άδικο, έτσι σκέφτηκα να πάρω εγώ την ευθύνη μαζί με τον Γιάννη τον Παπαδόπουλο γιατί δεν θα μπορούσα μόνη να αναλάβω όλο το φορτίο, της εικαστικής πλευράς και γενικά του κόσμου που πρέπει να διαμορφώσει ο σκηνοθέτης. Αυτός ο συνδυασμός εν τέλει μας βγήκε σε καλό.
Πόσο διαφορετικό ή και δύσκολο είναι να γίνεσαι από ηθοποιός σκηνοθέτης;
Είναι πάρα πολύ διαφορετικό. Νομίζω το πιο καθοριστικό είναι η σχέση που έχεις με τους ηθοποιούς. Εγώ δουλεύω με παιδιά που έχω μεγάλο θάρρος, φιλική σχέση αλλά και παρελθόν συνεργασίας συγχρόνως επειδή έχω γράψει εγώ το έργο είχα μία αυτοπεποίθηση και ένα θάρρος το οποίο κατακτήθηκε γρήγορα. Αυτό για εμένα ήταν μεγάλη ανάσα γιατί δεν υπήρχε το κομμάτι της παρεξήγησης, του να βρεθούμε, υπήρχε από την αρχή μία ευκολία στην επικοινωνία και κοινά σημεία αναφοράς. Παρόλα αυτά ειδικά όταν παίζουν και οι τρεις μαζί μερικές φορές είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί νιώθεις ότι πρέπει να χωριστεί ο εγκέφαλος σου σε τρεις διαφορετικές λειτουργίες και αυτό το χειρίζεσαι κάθε φορά διαφορετικά, για να μπορείς να ακολουθήσεις τη διαδρομή του καθενός, να μπορείς να προσαρμοστείς στην ανάγκη του καθενός. Είναι πάρα πολύ δύσκολη τέχνη, είναι κυριολεκτικά το αντίστροφο, είναι πιο εύκολα απ’ έξω. Επίσης ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνεις φλύαρος.
Τι έχουν να μοιραστούν οι τρεις αυτοί ήρωες;
Οι ήρωες μας είναι τρεις άνθρωποι μόνοι που έχουν μεγάλη δυσκολία στο να αυτονομηθούν πιστεύω. Αυτό είναι συμπερασματικό και όχι ξεκάθαρο. Το κορίτσι έχει μία δυσκολία στο να βγει από το σπίτι κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχει δυσκολία στο να διαχωριστεί από τους άλλους. Ο νέος έχει την δυσκολία του να πάρει την ευθύνη του εαυτού του και χρειάζεται πάντα την επιβεβαίωση ενός «πατέρα» ή την δύναμη μέσα από τον έρωτα ώστε να σταθεί. Τέλος ο συγγραφέας που είναι ο οικοδεσπότης, είναι εγκλωβισμένος στο να επικοινωνήσει και ν’ αγαπήσει. Στην πράξη προσπαθούν μέσα από τις σχέσεις τους και παίρνοντας ο ένας από τον άλλο, να βγουν απ’ αυτό. Η άφιξη του νέου στο σπίτι μοιάζει με μία μπάλα που πυροδοτεί τα πάντα στο σπίτι.
Γιατί διάλεξες τους συγκεκριμένους συνεργάτες;
Με διάλεξαν μ’ έναν τρόπο, είναι στενοί μου άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκα το έργο, έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές και είμαστε κοντά. Με τον Γιάννο τα δύο τελευταία χρόνια έχουμε έρθει κοντά αλλά και μ’ αυτόν η σχέση μας ήταν φιλική. Αυτή πιστεύω ήταν η αφετηρία της συνεργασίας μας.
Διαβάστε επίσης
Η συνέχεια της συνέντευξης με την Ηρώ Μπέζου:
Διαβάζοντας το σημείωμα της παράστασης τελικά πόση δύναμη έχουν-κρύβουν τα λόγια;
Δε νομίζω ότι είναι τόσο τα λόγια όσο ο τρόπος που χρησιμοποιούνται. Πιστεύω το μεγάλο θέμα είναι αν πας από την ευθεία ή την πλάγια οδό. Τα λόγια μπορεί να είναι θησαυρός αν πραγματικά έχεις το θάρρος να τα χρησιμοποιήσεις για να εκφράσεις αυτό που θες. Τα λόγια μπορεί να είναι μια παγίδα, μπορεί να είναι μια μάσκα προκειμένου να χειριστείς τον άλλο ή να αποφύγεις να συνδεθείς στ’ αλήθεια. Οι τρεις αυτοί ήρωες έχουν με τα λόγια μία πολύ καλή σχέση. Και οι τρεις γράφουν και μιλάνε ωραία. Είναι άνθρωποι που έχουν καλή σχέση με το λόγο και τον χρησιμοποιούν ο καθένας όσο μπορεί είτε για να εξουσιάσει, είτε να επιβληθεί στον άλλον. Χωρίς να είναι προφανές τα λόγια πνίγουν τους ήρωες, υπάρχει μια διανοητική μάχη μεταξύ τους.
Όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας πόσο σε άλλαξε αναθεώρησες για διάφορα θέματα;
Δεν ξέρω να σου πω γιατί είναι αρκετά νωπό και η παράσταση συνέβη μέσα στο διάστημα της καραντίνας, και επειδή μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό 2020 υπήρχαν όμορφες προσωπικές στιγμές και ένα άνοιγμα με τους κοντινούς ανθρώπους. Νιώθω ότι είμαι πολύ πιο δυνατή. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με την καθημερινότητα, αλλά η όλη κατάσταση με ευνόησε να συγκεντρωθώ σε κάτι δικό μου και να δεθώ με κάποια πρόσωπα δημιουργώντας βαθύτερες σχέσεις που πάντα αυτές σε πηγαίνουν παραπέρα.
Αισθάνθηκες ότι νιώσαμε σαν ναυαγοί όλο αυτό το χρονικό διάστημα;
Το έργο γράφτηκε πριν τον κορονοϊό. Ήταν η πρώτη φορά στην ανθρωπότητα που βίωνε κάτι όλος ο πλανήτης και πιστεύω υπήρχε ένας κρίκος που σε συνέδεε θέλοντας και μη με ανθρώπους στην άλλη άκρη της γης. Οπότε ήταν ένα κοινό σημείο αναφοράς για όλους μας. Νομίζω ότι η μοναχικότητα του ναυαγού έρχεται κυρίως-περισσότερο μέσα στη φασαρία. Όταν είσαι μέσα σ’ ένα σύνολο και δεν μπορείς να συνδεθείς με τους ανθρώπους, παρά όταν είναι σαφέστατη η μοναξιά.
Η γνώμη σου για το live-streaming;
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι υπέρ. Καταλαβαίνω ότι μία δουλειά πρέπει να βρει έναν αποδέκτη οπότε ακόμα και έτσι έπρεπε να φτάσουν οι παραστάσεις στο κοινό. Αλλά δεν είναι θέατρο, όσο άρτιες και προσεγμένες να είναι οι δουλειές. Πιστεύω ότι ενέχει έναν κίνδυνο συνήθειας και αυτό δεν πρέπει να συμβεί.
Θα ήθελες να μου μιλήσεις για τη καλοκαιρινή σου περιοδεία με τον «Προμηθέα»;
Ξεκινήσαμε με αγωνία και αβεβαιότητα. Δεν ξέραμε αν θ’ ανοίξουν τα θέατρα, με τι ποσοστό χωρητικότητας θα είναι αυτό. Γενικά πολλά αν. Ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά και είχε και μεγάλη απήχηση η παράσταση. Ήταν ευχάριστο να επανέρχεσαι αλλά και δύσκολο. Μου δόθηκε από τον Άρη αρκετός χώρος και εμπιστοσύνη ώστε να δουλέψω. Ο ρόλος της Ιούς αφορά ένα απελπισμένο και κατακρεουργημένο πλάσμα που μόνο μ’ έναν έντονο τρόπο θα μπορούσε να αποδοθεί. Με βοήθησε αρκετά αυτή η ιδιαιτερότητα της κινησιολογίας ώστε να αφεθώ για να φανταστώ το μέγεθος της οδύνης.
Διαβάστε επίσης
Ναυαγείς σ’ ένα νησί. Πες μου τρία πράγματα που θα έχεις μαζί σου.
Από βιβλίο τους αδερφούς Καραμάζοφ που το έχω διαβάσει και δύο φορές. Θα έπαιρνα από ταινία μία κωμωδία το “Τake the money and run” και μπόλικο τυρί γιατί είναι η αγαπημένη μου τροφή.
Ευχαριστούμε πολύ την Ηρώ Μπέζου.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Αρχική δημοσίευση της συνέντευξης στο unstage.gr
Κλείσε το εισητήριό σου πατώντας ΕΔΩ!
Διαβάστε επίσης
Γιάννης Βανταράκης
Oνομάζομαι Ιωάννης Βανταράκης, γεννημένος και μεγαλωμένος στον Βύρωνα, με μία 4χρονη στάση στην πανέμορφη Βέροια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μία ιδιαίτερη αγάπη για τον κινηματογράφο, αργότερα για το θέατρο, ταυτόχρονα πάντοτε με τη μουσική, τα βιβλία και γενικά με ό,τι αφορούσε τις τέχνες. Πιστεύω ότι είναι οι αφορμές που γεννούν στον άνθρωπο το συναίσθημα του να αγαπήσει τον εαυτό του πρώτα και στη συνέχεια τον συνάνθρωπο του, καθώς και να μπορέσει να κατανοήσει την ομορφιά του διαφορετικού, χωρίς να το σκοτώνει.
