29 Ιαν «Η Ζωή Είναι Ωραία» Πρόταση Ταινίας
Το 1997 ο δαιμόνιος Ρομπέρτο Μπενίνι σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο «Η Ζωή Είναι Ωραία». Μία ταινία, η οποία έφτασε μέχρι τα Όσκαρ με τον Μπενίνι να κερδίζει το Όσκαρ Ανδρικού Ρόλου, το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας αλλά και Μουσικής.
Λίγα λόγια για την ταινία
Η ταινία διαδραματίζεται στην Ιταλία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου ο Μπενίνι υποδύεται έναν εβραίο βιβλιοπώλη (Γκουίνο), ο οποίος συλλαμβάνεται και οδηγείται μαζί με τον γιο του σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και η γυναίκα του Ντόρα σε ένα παραπλήσιο. Σε αυτήν τη δύσκολη συνθήκη, ο Γκουίνο θα επιστρατεύσει όλη του τη φαντασία για να πείσει τον γιο του ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι με κέρδος ένα τανκ.
Αυτό είναι σε λίγες γραμμές το σενάριο της ταινίας, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί μία ακόμα δραματική πολεμική ταινία μέσα σε αυτόν το σωρό που έχουν κυκλοφορήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Μπενίνι, όμως, σα γνήσιος Ιταλός βάζει αστείρευτες κωμικές πινελιές που απαλύνουν όλο αυτό το δραματικό και ζοφερό τοπίο που πλανάται.
Χρησιμοποιεί στοιχεία νεορεαλισμού, στον οποίο φυσικά οι Ιταλοί είναι πρωτομάστορες και έτσι η ταινία ξεφεύγει από το τετριμμένο και χιλιοειπωμένο. Σε αυτό, φυσικά, βοηθάει και η μουσική του Νικόλα Πιοβάνι, ο οποίος κι αυτός βραβεύτηκε με Όσκαρ.
Μικρά μυστικά της ταινίας
Επίσης, θα ήθελα να προσθέσω ως ενδιαφέρουσες πληροφορίες, ότι ο αριθμός που έχει ο Μπενίνι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ο ίδιος με αυτόν της στολής του Τσάρλι Τσάπλιν στον «Μεγάλο Δικτάτορα». Τέλος, ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από την φράση του Λέοντα Τρότσκι ο οποίος καθώς ήταν εξόριστος στο Μεξικό και γνωρίζοντας ότι θα δολοφονηθεί από ανθρώπους του Στάλιν, είδε τη γυναίκα του στον κήπο και έγραψε «Η Ζωή Είναι Ωραία».
Κλείνω με αυτήν τη θρυλική φράση "Buongiorno principessa!"
Διαβάστε επίσης
Βανταράκης Γιάννης
Προτάσεις Θεάτρου & Κινηματογράφου
Συνεντεύξεις
johnvantarakis86@gmail.com
Oνομάζομαι Ιωάννης Βανταράκης, γεννημένος και μεγαλωμένος στον Βύρωνα, με μία 4χρονη στάση στην πανέμορφη Βέροια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μία ιδιαίτερη αγάπη για τον κινηματογράφο, αργότερα για το θέατρο, ταυτόχρονα πάντοτε με τη μουσική, τα βιβλία και γενικά με ό,τι αφορούσε τις τέχνες. Πιστεύω ότι είναι οι αφορμές που γεννούν στον άνθρωπο το συναίσθημα του να αγαπήσει τον εαυτό του πρώτα και στη συνέχεια τον συνάνθρωπο του, καθώς και να μπορέσει να κατανοήσει την ομορφιά του διαφορετικού, χωρίς να το σκοτώνει.
