Αν και φιλόζωος, συνειδητοποίησα τόσο καιρό ότι δεν είχα προτείνει ταινία που ν’ αφορά τους τετράποδους φίλους μας, τα σκυλιά. Έτσι, αυτή τη φορά θα προτείνω μία αγαπημένη ταινία της Disney, «Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας».
Αποτελεί την 17η μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων και γυρίστηκε το 1961. Η πλοκή της περιστρέφεται γύρω από 2 σκυλιά Δαλματίας, τον Πόνγκο και την Περντίτα, τα οποία το σκάνε από το σπίτι τους όταν τα κουτάβια τους απαγάγονται από την σατανική Κρουέλα Ντε Βιλ, η οποία θέλει να τα μετατρέψει σε γούνα. Με τη βοήθεια και άλλων σκύλων και τετράποδων φίλων που θα συναντήσουν στο δρόμο τους, θα προσπαθήσουν να φέρουν πίσω όχι μόνο τα δικά τους κουτάβια αλλά και τα υπόλοιπα που η Κρουέλα είχε απαγάγει.
Η ταινία γνώρισε πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, κάτι το οποίο εκείνον τον καιρό χρειαζόταν η Disney, καθώς προερχόταν από μία μέτρια εισπρακτικά ταινία την «Ωραία Κοιμωμένη». Στην επιτυχία της ταινίας μεγάλο ρόλο έπαιξε η Κρουέλα, που διαχρονικά στις ταινίες της Disney βρίσκεται στις πρώτες θέσεις κακών, ενώ υπάρχουν αστείες ατάκες που ειδικά στην ελληνική μεταγλώττιση, μας φαίνονται αρκετά οικείες και καθημερινές.
Η τανία προσφέρει μια καλή ευκαιρία για να διδάξουμε τα παιδιά μας αλλά και εμάς τους ίδιους να μην είμαστε αλαζόνες και σκληροί προς τους αδύναμους φίλους μας. Ίσως αποτελεί και μια καλή αφορμή για συζήτηση και ανάπτυξη της περιβαλλοντικής συνείδησης.
Αυτή ήταν φίλοι μου η πρόταση ταινίας γι’ αυτήν την εβδομάδα. Εύχομαι να περνάτε όμορφα, ν’ αγαπάτε τα ζωάκια και «να βλέπετε ταινίες σας κάνουν καλό».
Προτάσεις Θεάτρου & Κινηματογράφου
Συνεντεύξεις
johnvantarakis86@gmail.com
Oνομάζομαι Ιωάννης Βανταράκης, γεννημένος και μεγαλωμένος στον Βύρωνα, με μία 4χρονη στάση στην πανέμορφη Βέροια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μία ιδιαίτερη αγάπη για τον κινηματογράφο, αργότερα για το θέατρο, ταυτόχρονα πάντοτε με τη μουσική, τα βιβλία και γενικά με ό,τι αφορούσε τις τέχνες. Πιστεύω ότι είναι οι αφορμές που γεννούν στον άνθρωπο το συναίσθημα του να αγαπήσει τον εαυτό του πρώτα και στη συνέχεια τον συνάνθρωπο του, καθώς και να μπορέσει να κατανοήσει την ομορφιά του διαφορετικού, χωρίς να το σκοτώνει.