Επηρεάζει η πιπίλα την ανάπτυξη της ομιλίας;

Κάθε νέος γονιός είναι λογικό να ψάχνει τρόπους έτσι ώστε να ηρεμήσει και να ησυχάσει το νεογέννητο όταν αυτό είναι ανήσυχο. Κάποια μωρά ηρεμούν με νανούρισμα, άλλα με αγκαλιές ή με λίκνισμα και άλλα αναζητούν το πιπίλισμα ακόμα και μετά το πέρας του θηλασμού. Η αλήθεια είναι ότι κάθε βρέφος είναι μοναδικό και ναι παρά το νεαρό της ηλικίας του, ξέρει τι χρειάζεται, οπότε θα πρέπει να καταλάβετε τι είναι αυτό που έχει ανάγκη το μωρό σας στην εκάστοτε περίπτωση για την προσωπική του ηρεμία.

 

Σύμφωνα με την Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία η χρήση της πιπίλας προτείνεται ως μέσο καθησυχασμού του βρέφους σε μωρά που συνεχίζουν να αναζητούν το πιπίλισμα και μετά την θηλή της μητέρας τους, ωστόσο συνίσταται η χρήση της να περιοριστεί σταδιακά λίγο μετά το πρώτο έτος του παιδιού.

 

Tι είναι όμως αυτό που κάνει την πιπίλα τόσο σημαντική για την καθημερινότητα του μωρού;

 

Κάθε βρέφος γεννιέται με το αντανακλαστικό του θηλασμού οπότε η πιπίλα λειτουργεί σαν υποκατάστατο της μητρικής θηλής, έτσι ώστε να εμποδίσει το μωρό να πιπιλάει το δάχτυλο του. Σημαντικό είναι ότι πολλά βρέφη μπαίνουν στην διαδικασία αυτή ακόμα και μέσα από την κοιλιά της μητέρας τους.

 

Για χιλιετίες οι μητέρες έβαζαν ενστικτωδώς τα βρέφη τους στο στήθος τους έτσι ώστε να τα ηρεμήσουν, η πιπίλα είναι το υποκατάστατο που βρέθηκε για να καλύψει τις ανάγκες πιπιλίσματος του μωρού μετά την απομάκρυνση τους από το στήθος. Επισημαίνεται σε αυτό το σημείο ότι η πιπίλα σαφώς δεν είναι υποκατάστατο του θηλασμού ή γενικότερα της διατροφής του παιδιού και η χρήση δεν πρέπει να γίνεται με σκοπό την καθυστέρηση του επόμενου θηλασμού.

 

Η πιπίλα προκαλεί στο παιδί αίσθημα ικανοποίησης μετά το τάισμα καθώς κατά την χρήση της απελευθερώνεται η χολοκιστοκίνη (cck), μια ορμόνη που βοηθάει το παιδί στην αίσθηση του κορεσμού και στην αίσθηση της υπνηλίας. Από την στιγμή που απελευθερώνεται η ορμόνη CCK , βοηθάει στην διαδικασία της πέψης. Αυτοί είναι και οι λόγοι που κατά κύριο λόγο δίνεται η πιπίλα η μετά το τάισμα ή κατά την διαδικασία του ύπνου.

 

Επιπλέον, το μωρό εξασκείται στον συντονισμό πιπιλίσματος, κατάποσης και αναπνοής με αποτέλεσμα να τρώει πιο αποτελεσματικά από το στήθος και αργότερα από το μπιμπερό. Οι ειδικοί προτείνουν να έχει εδραιωθεί η διαδικασία του θηλασμού πριν να δώσουμε πιπίλα στο νεογέννητο, δηλαδή 4 με 6 εβδομάδες μετά την γέννηση του, έτσι ώστε να μην υπάρχει σύγχυση της πιπίλας με την μητρική θηλή.

 

Μελέτες έχουν δείξει ότι σημαντικό είναι το όφελος της πιπίλας καθώς μειώνεται ο κίνδυνος όσον αφορά το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου – SIDS. Μια πιθανή εξήγηση που έχει δοθεί για αυτό είναι ότι η πιπίλα βοηθά του αεραγωγούς να διατηρούνται ανοιχτοί, τα μωρά κοιμούνται λιγότερο βαθιά οπότε είναι πιο εύκολο να ξυπνήσουν εάν δυσκολευτούν στην αναπνοή.

 

Με σκοπό να μην εφησυχαζόμαστε παρακάτω θα δούμε ποια είναι τα αρνητικά που δημιουργούνται κατά την μακροχρόνια χρήση πιπίλας.

 

Πόσο επηρεάζει η έντονη χρήση πιπίλας την ανάπτυξη της ομιλίας του παιδιού ;

 

Η παρατεταμένη χρήση πιπίλας μετά τους πρώτους 14 μήνες ζωής του βρέφους είναι πιθανόν να επηρεάσει την κακή σύγκλειση των δοντιών, δηλαδή τα πάνω με τα κάτω δόντια να μην εφάπτονται σωστά. Το μωρό με την κίνηση που κάνει για να ρουφήξει την πιπίλα μαθαίνει να σπρώχνει με την γλώσσα του τα πάνω δόντια με αποτέλεσμα αυτά να προεξέχουν. Αυτό οδηγεί σε πιθανά αρθρωτικά προβλήματα. Δημιουργείται δυσκολία άρθρωσης πολλών φωνημάτων στα οποία είναι απαραίτητο να κλείνουν τα άνω με τα κάτω δόντια έτσι ώστε να παραχθούν καθαρά. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι το «σ», «ζ», «θ», «β», «φ».

 

Επιπλέον, παρατηρείται μειωμένο «βάβισμα» – το χαριτωμένο «μπρλλλ , μπα – μπα» – που αναμένουμε από το βρέφος , καθώς αυτό έχει βουλωμένο το στόμα του λόγω της πιπίλας. Υπάρχει επίσης, δυσκολία στην επανάληψη ήχων και λέξεων που ακούει από το οικείο του περιβάλλον. Έχοντας υπ’ όψη ότι το βάβισμα είναι η έναρξη της ομιλίας , πολλές φορές φαίνεται ότι το βρέφος επαναπαύεται στο πιπίλισμα και δεν μπαίνει στην διαδικασία να προσπαθήσει να μιλήσει.

 

Έρευνες έχουν συνδέσει την χρήση πιπίλας με την εμφάνιση ωτίτιδας, καθώς υγρό μπορεί να μεταφερθεί από το στόμα στο αυτί και αυτό να μολυνθεί. Κατά την περίοδο που το παιδί πάσχει από ωτίτιδες δεν ακούει καθαρά τους ήχους, τις λέξεις και γενικότερα την γλώσσα του περιβάλλοντος του. Αυτό εμποδίζει την γλωσσική ανάπτυξη και έχει συνδεθεί με διαταραχές ομιλίας όπως φωνολογικές δυσκολίες ή καθυστέρηση λόγου, που είναι πιθανόν να αποκτήσουν τα παιδιά.

 

Τέλος, κατά την διαδικασία συνεχούς πιπιλίσματος δεν ωριμάζει η διαδικασία κατάποσης του βρέφους. Η πιπίλα ενθαρρύνει την γλώσσα να μένει στο κάτω μέρος της στοματικής κοιλότητας και μπροστά, ενώ η ωρίμανση του συστήματος κατάποσης ορίζει ότι η γλώσσα θα πρέπει να «μάθει» να σηκώνεται μέσα στο στόμα και η άκρη της να πηγαίνει πίσω από τα δόντια. Οι ώριμες κινήσεις της γλώσσας συνεπάγονται και έναρξη της ομιλίας οπότε η καθυστέρηση της ωρίμανσης του μηχανισμού αυτών των κινήσεων προκαλεί διαταραχές στο λόγο του παιδιού.

 

Ας μην ξεχνάμε ότι το στόμα εκτός από μέσο πρόληψης τροφής, είναι το μέσο που βοηθάει στην εξερεύνηση καινούριων ερεθισμάτων αλλά προκαλεί την ηρεμία και την αίσθηση ασφάλειας του παιδιού. Εάν προσέξετε και δεν γίνεται κατάχρηση της πιπίλας, προχωρώντας στην διακοπή της έγκαιρα και με τον σωστό τρόπο, μπορείτε να εξασφαλίσετε ότι το παιδί δεν θα πάθει εξάρτηση από αυτή!

 

10 tips για να επιτευχθεί η διακοπή της πιπίλας είναι:

 

1. Ο χρόνος χρήσης της πιπίλας να μειωθεί σταδιακά έτσι ώστε να γίνει ομαλά ο αποχωρισμός του βρέφους από αυτήν.

2. Να περιοριστεί η χρήση της πιπίλας είτε κατά την διάρκεια του ύπνου είτε όταν την έχει πραγματικά ανάγκη το παιδί.

3. Η πιπίλα να μην είναι σε εμφανή σημείο κατά την διάρκεια της μέρας έτσι ώστε το παιδί να μην έχει μόνιμα εύκολη πρόσβαση σε αυτήν.

4. Να αντικατασταθεί σταδιακά η πιπίλα από εναλλακτικούς τρόπους για να νιώσει ασφάλεια το πaιδί όπως το νανούρισμα, η αγκαλιά ή το λίκνισμα.

5. Να δημιουργηθούν καινούριες ρουτίνες ύπνου έτσι ώστε το παιδί να μην προλάβει να μπει σε διαδικασία να ψάξει για αυτή, όπως ένα ζεστό μπάνιο πριν τον ύπνο ή κάποιο ζεστό ρόφημα που θα το βοηθήσει να χαλαρώσει.

6. Να αποσπάσουμε την προσοχή του παιδιού με ένα παιχνίδι, όταν κατά την διάρκεια της μέρας ζητάει την πιπίλα.

7. Να δώσουμε κάποιο «μεταβατικό αντικείμενο» όπως είναι τα αρκουδάκια, που όταν θα ασχολείται με αυτό το παιδί θα ηρεμεί.

8. Εάν το παιδί είναι μεγαλύτερο μπορεί να προηγηθεί συζήτηση ή να διαβαστεί κάποιο σχετικό βιβλίο με θέμα την διακοπή της πιπίλας.

9. Να φτιάξουμε μια δική μας ιστορία που να εξηγεί ότι για να σωθεί ο ήρωας της, το παιδί θα χρειαστεί να του χαρίσει την πιπίλα του.

10. Να εκμεταλλευτούμε κάποια πιθανή ίωση που το μωρό θα είναι μπουκωμένο και εκείνο το διάστημα δεν θα χρειάζεται την πιπίλα, έτσι ώστε να την ξεχάσει μόνο του.

Πετμεζά Γεωργία

Λογοθεραπεύτρια

A.P.D. in Child & Adolescence Psychology

Email: petmezageo3131@gmail.com

Περισσότερα άρθρα