31 Οκτ Αναθεωρώντας τις αντιλήψεις μας για το φάσμα του αυτισμού
Η θετική πλευρά της καραντίνας, καθώς δεν πρέπει να εστιάζουμε μόνο στην αρνητική πλευρά των πραγμάτων, είναι ότι γίναμε περισσότερο δημιουργικοί και ευέλικτοι. Αναθεωρήσαμε πόσο σημαντική είναι η αξία κάποιων πραγμάτων που τα θεωρούσαμε δεδομένα έως τώρα, όπως οι αγκαλιές, μια βόλτα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, η εξόρμηση σε μια παραλία, η θέα από το βουνό ακόμα και οι συναντήσεις με τους γονείς μας.
Διαβάστε επίσης
Δεδομένου των συνθηκών, αντιληφθήκαμε βαθύτερα πως αισθάνονται τα άτομα τα οποία βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο.
Η κοινωνική ανισότητα επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως μέχρι σήμερα στα πλαίσια μιας πολιτισμένης κοινωνίας επιβιώνουν χαρακτηρισμοί όπως «παιδιά ενός κατώτερου θεού» ή ο χαρακτηρισμός «ανάπηρος» που στιγματίζει ανθρώπινες υπάρξεις, καθώς ο διαφορετικός τρόπος σκέψης και έκφρασης συνεπάγεται μια κατάσταση η οποία αντιμετωπίζεται σαν το κατακάθι της κοινωνίας.
Πώς συντηρείται λοιπόν αυτή η νοοτροπία ενώ θεωρητικά όλοι είμαστε ίσοι και λαμβάνουμε δίκαιη μεταχείριση;
Ας αναλογιστούμε πως παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας των ατόμων μιας «εναλλακτικής νοοτροπίας» που καθημερινά αντιμετωπίζουν, συχνά θέτουμε περισσότερα εμπόδια που δυσχεραίνουν τη λειτουργικότητά τους. Πιο συγκεκριμένα, ας αναφερθούμε στη λειψή ενημέρωση της κοινωνίας γύρω από τον αυτισμό, η οποία με τη σειρά της συνεπάγεται υποτιμητικά η φοβισμένα βλέμματα των περαστικών στην παρουσία τους.
Σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα είναι τεράστια «ατυχία» να γεννηθεί ένα παιδί διαφορετικό.
Διαβάστε επίσης
Ωστόσο στις συνεδρίες μου δεκαεξάχρονος με Asperger, ευγενικός, αξιοπρεπής και χαμογελαστός με κάνει να αναλογίζομαι πως δεν είναι δίκαιο να θέσω στόχους ώστε να τον «κανονικοποιήσω» στο καλούπι της κοινωνίας. Γιατί να πρέπει να μοιάσει σε εμάς; Ποιος ορίζει την κανονικότητα; Υπάρχουν σωστά και λάθος πρότυπα που είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθήσουμε;
Δεν θα ξεχάσω μια μέρα όπου ήμουν εξουθενωμένος και ένα παιδί μόλις του εξήγησα τι είχε προηγηθεί μέσα στη μέρα μου με πήρε μια αγκαλιά όπως δεν μ΄ έχει αγκαλιάσει ποτέ κανείς.
Μήπως η ενσυναίσθηση δεν είναι προτέρημα μόνο των νευροτυπικών ατόμων; Μήπως η καραντίνα μας αφήνει χώρο να συλλογιστούμε κάποια πράγματα ώστε να γίνουμε περισσότερο σκεπτόμενοι όταν επιστρέψουμε στην παλιά μας ρουτίνα;
Διαβάστε επίσης
H διαφορετικότητα σε οποιοδήποτε θέμα δεν αποτελεί μειονέκτημα, καθώς είμαστε όλοι διαφορετικοί
Ας αντιληφθούμε λοιπόν πως η αγάπη, η δικαιοσύνη, η καλοσύνη, ο σεβασμός είναι στοιχήματα που κερδίζονται καθημερινά και δεν χρειάζεται να μνημονεύονται μόνο σε παγκόσμιες ημέρες εορτασμού που έρχονται στη σκέψη μας μια φορά το χρόνο. Μήπως η καλλιέργεια της ενσυναίσθησής μας αποτελεί μια πρόκληση για την πνευματική μας ανάπτυξη; Σύμφωνα με την κοινή γνώμη μόνο τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού έχουν έλλειμα σ’ αυτόν τον τομέα, ή μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας;
Παναγιώτης Παυλόπουλος
Ειδικός Παιδαγωγός
Ο Παυλόπουλος Παναγιώτης είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας. Από το 2017 συμμετείχε εθελοντικά στην παροχή υπηρεσιών για έφηβους και νεαρούς ενήλικες με Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (Δ.Α.Φ.), συντονίζοντας ατομικές και ομαδικές συνεδρίες για την εξυπηρέτηση θεραπευτικών στόχων. Από το 2017 έως και σήμερα, εργάζεται ως ειδικός παιδαγωγός στο θεραπευτικό κέντρο ‘’Ηλίανθος’’ που αποτελεί δομή του Κέντρου Παιδιού και Εφήβου και εξειδικεύεται στην αξιολόγηση και αποκατάσταση των Διάχυτων αναπτυξιακών διαταραχών. Στα πλαίσια της δια βίου εκπαίδευσης και της συνεχιζόμενης κατάρτισης, ο ίδιος παρακολουθεί επιμορφωτικά σεμινάρια, εποπτείες Ψυχοπαιδαγωγικού προγράμματος και Ψυχοθεραπείας Κοινωνικής και Συναισθηματικής Ανάπτυξης, όπως επίσης συμμετέχει σε συνέδρια και ημερίδες που οργανώνονται στην Ελλάδα και αφορούν την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση.
