ΠΩΣ ΝΑ ΕΝΤΑΞΕΙΣ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ

Πώς να εντάξεις το μουσικοκινητικό παιχνίδι στη ζωή του παιδιού σου

Το παιχνίδι αποτελεί μια έμφυτη, ζωτική ανάγκη για την ανάπτυξη του παιδιού μέσα απ’ την οποία μαθαίνει κι εξερευνά το κόσμο. Είναι μια βασική δραστηριότητα, όπου το αναπτυσσόμενο άτομο όχι μόνο εκτονώνεται κι εκφράζει τα συναισθήματά του, αλλά ταυτόχρονα επιλύει και τα προβλήματά του. Επίσης, αποτελεί μια μορφή πρώτης συνεργασίας με τους άλλους, κάτι που βοηθάει στην κοινωνικοποίησή του, την απόκτηση εμπειριών και την ενίσχυση της ομαδικότητας. Ως επί το πλείστον, τα περισσότερα παιχνίδια ενός βρέφους μέχρι και την προσχολική ηλικία, είναι μουσικοκινητικά. Απ’ τους πρώτους κιόλας μήνες ζωής παρατηρούμε ότι τα βρέφη ανταποκρίνονται – ακόμα και με το σώμα τους- στα μουσικά ερεθίσματα.

 Ποιος είναι όμως ο ρόλος των γονέων σ’ αυτή την έμφυτη εξερεύνηση των παιδιών και πόσο συμμετέχουν;

Η μητέρα απ’ τη στιγμή που θα γεννηθεί το βρέφος, ενστικτωδώς του τραγουδάει, το νανουρίζει και του μιλάει αλλάζοντας το ηχόχρωμα της φωνής της. Όσο εκείνο μεγαλώνει του συντονίζει χέρια και πόδια με το ρυθμό κι έτσι το βρέφος αρχίζει ν’ αντιλαμβάνεται το σώμα του. Ακόμα κι όταν το έχει στην αγκαλιά της το κουνάει ρυθμικά, τα γνωστά σε όλους «ταχταρίσματα». ‘Όλα αυτά είναι μια πρώτη επαφή του παιδιού με τη κίνηση και το ρυθμό και έχει τεράστια σημασία για τη μετέπειτα γνωστική του ανάπτυξη.

Διαβάστε επίσης

Τους πρώτους μήνες της ζωής, τα βρέφη περισσότερο παρατηρούν τους άλλους και δρουν μιμητικά. Θέλουν να εξερευνήσουν και να εμπλακούν στα εξωτερικά ερεθίσματα, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να δίνουν ευκαιρίες όσο μεγαλώνουν, να γίνονται δημιουργικοί και να ενθαρρύνουν αυτή την εξερεύνηση.

Άλλα παιχνίδια που χρησιμοποιούν οι γονείς είναι τα κρουστά όργανα (κουδουνίστρες, τυμπανάκια κλπ) αλλά και η παραγωγή ήχων απ’ το ίδιο τους το σώμα (παλαμάκια, δάχτυλα κλπ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παιχνίδι του «κάβουρα» όπου η μητέρα παριστάνει με τα δάχτυλά της πως περπατάει αργά απ’ τη μέση προς το λαιμό του βρέφους και το γαργαλάει. Ένα άλλο παιχνίδι που χρησιμοποιείται πολύ στα βρέφη και τους προκαλεί μεγάλη ευχαρίστηση, είναι το άγγιγμα με τους δείκτες στα χαρακτηριστικά προσώπου του μωρού ενώ τραγουδά. Το ίδιο παιχνίδι μάλιστα παίζεται και σε παιδιά προσχολικής ηλικίας (κεφάλι, ώμοι, γόνατα και δάχτυλα) όπου τραγουδώντας τα παιδιά μαθαίνουν τα μέρη του σώματός τους.

Διαβάστε επίσης

Καθώς το παιδί μεγαλώνει οι γονείς γίνονται όλο και πιο δημιουργικοί. Τα μουσικοκινητικά παιχνίδια επεκτείνονται, εμπλουτίζονται, μπαίνουν όρια, κανόνες και εισάγεται η συνεργασία μεταξύ τους.

 Για παράδειγμα το βρεφικό «ταχτάρισμα» παίρνει άλλη μορφή. Το παιδί κρατώντας τα χέρια του γονέα – κι ενώ είναι και οι δύο ξυπόλητοι – πατάει πάνω στα πέλματά του και χορεύουν μαζί σε μια μελωδία. Η συγκεκριμένη δραστηριότητα δίνει μεγάλη ευχαρίστηση στα παιδιά καθώς συνδυάζεται η κίνηση με τη σωματική επαφή κι έτσι ενισχύεται κι ο δεσμός παιδιού – γονέα.

 Επίσης, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι σε θέση πλέον ν’ αντιλαμβάνονται τις αλλαγές στις μελωδίες, πότε ένα τραγούδι είναι πιο αργό, πότε είναι πιο γρήγορο και να συντονίζουν το σώμα τους ανάλογα. Έτσι οι γονείς μπορούν να εισάγουν παιχνίδια ακουστικής αντίδρασης. Επίσης, ένα άλλο παιχνίδι που αρέσει πολύ σε παιδιά και γονείς είναι οι «γέφυρες», όπου ο γονέας κάνει σχήματα με το σώμα του και το παιδί προσπαθεί να περάσει ανάμεσα τους με διάφορους τρόπους, πάντα με τη συνοδεία μουσικής. Φυσικά, υπάρχουν και τα παιχνίδια που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά, όπως η βαρκούλα του ψαρά, μιμήσεις ζώων κλπ.

Σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς που υποστηρίζουν τις ευκαιρίες για παιχνίδι γίνονται περισσότερο κοινωνικά, με υψηλές ακαδημαϊκές επιδόσεις και με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Αν αφήσουμε ένα παιδί να παίζει μόνο του, τότε θα δούμε ότι οι ενασχολήσεις του θα είναι σύντομες και μη δημιουργικές. Μέχρι να μπει σε μια τάξη (μουσικής, χορού κλπ) το παιδί είναι απαραίτητο να παίζει με το γονέα του, καθώς εκείνος το προετοιμάζει για τη τάξη, εμπλουτίζει το παιχνίδι του, το συμπληρώνει και το επεκτείνει.

Διαβάστε επίσης

Το πιο σημαντικό όλων όμως είναι ότι τα παιδιά νιώθουν ευχαρίστηση και ασφάλεια, καθώς ενισχύεται ο μεταξύ τους δεσμός και διατηρείται μια ουσιώδης συναισθηματική και υποστηρικτική σχέση.  

Δέσποινα Σακελλαροπούλου

Δασκάλα χορού

Xορεύτρια

debbie_sak@hotmail.com

 

Η Δέσποινα Σακελλαροπούλου είναι απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Ανώτερης – Επαγγελματικής σχολής Χορού “Νίκη Κονταξάκη”. Το 2011 εκπόνησε τη πτυχιακή της εργασία με τίτλο “Ναρκισσισμός και Παραστατικές Τέχνες”. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε άρθρο στην εφημερίδα “Κηφισιά” για την παιδική κακοποίηση. Μετά τις σπουδές της παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη σχολή “Θέατρο των Αλλαγών” καθώς και στο Εργαστήρι Υποκριτικής του Βασίλη Ανδρέου. Συμμετείχε ως χορεύτρια και performer σε θεατρικές παραστάσεις, musical και παιδικές παραστάσεις. Απ’ το 2013 εργάζεται ως δασκάλα κλασικού και σύγχρονου χορού σε σχολές χορού καθώς και ως δασκάλα μουσικοκινητικής αγωγής σε σχολεία, παιδικούς σταθμούς και ωδεία. Έχει εργασθεί εθελοντικά στο “Make a wish Greece”. Παίζει drums και πιάνο. Παρακολουθεί σεμινάρια κι επιμορφωτικά προγράμματα στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης εκπαίδευσής της.

Περισσότερα άρθρα