Γιατί χρειάζεται να αποδεχτώ το συναίσθημα του παιδιού;

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΩ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ;

20 Μάι Γιατί χρειάζεται να αποδεχτώ το συναίσθημα του παιδιού;

Posted at 14:39h in Ψυχολογία by Κωνσταντίνα Αδαμοπούλου

Οι γονείς, επιθυμούν να έχουν ευτυχισμένα παιδιά. Πολλές φορές σκέφτομαι, τι σημαίνει ευτυχισμένο παιδί; Χαμογελαστό; Να μην γκρινιάζει, να μην κλαίει, να περνά όμορφα διαρκώς, να ικανοποιούνται οι επιθυμίες του; Και εάν όλα αυτά γίνουν, ένα παιδί γίνεται να είναι μόνιμα χαρούμενο;

Τα παιδιά, είναι και εκείνα άνθρωποι.

Όπως και οι ενήλικες, έχουν σκαμπανεβάσματα στην διάθεσή τους, άλλωστε δεν υπάρχει κατάσταση μόνιμης ευτυχίας. Αυτές οι εναλλαγές στα συναισθήματα, δεν εξαρτώνται πάντα από τους γονείς. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο, το παιδί να είναι χαρούμενο, ίσως παραπάνω απ' όσο αντέχει και το ίδιο.

Για παράδειγμα, το παιδί είναι λυπημένο, επειδή τσακώθηκε στο σχολείο με κάποιον φίλο. Σαν γονείς, το πρώτο που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να αποσπάσουμε την προσοχή του παιδιού από την θλίψη του. Αυτό ίσως το κάνουμε λίγο περισσότερο για εμάς, για να μην νιώθουμε ανήμποροι και χάσουμε τον ρόλο μας.

Το παιδί έχει ανάγκη να βιώσει όλα τα συναισθήματα και να τα καταλάβει. Γιατί νιώθω έτσι; Τι με πλήγωσε τόσο, τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά, πως θα μπορούσα να βελτιώσω την κατάσταση;

Διαβάστε επίσης

Απομυθοποίηση του Στίγματος της Ψυχικής Υγείας: Μάθε στο παιδί σου να ζητάει βοήθεια!

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Το να αποδεχτούμε την κακή διάθεση του παιδιού, είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα. Στην ψυχοθεραπεία ενηλίκων, ένα συχνό φαινόμενο που βλέπουμε, είναι η μη αποδοχή των «αρνητικών» συναισθημάτων όπως ο θυμός, η θλίψη από τους γονείς κατά τα παιδικά χρόνια. Προσπαθούμε λοιπόν διαρκώς να βιώνουν οι θεραπευμένοι μας κάθε στιγμή, το συναίσθημα και να μπορούν να το εκφράζουν, χωρίς να φοβούνται.

Αυτό είναι και το σημαντικότερο βήμα για πραγματικά ευτυχισμένα παιδιά. Δεν αναφέρομαι σε μία κατάσταση μόνιμης ευφορίας, αλλά σε μία κατάσταση αποδοχής και ασφάλειας. Αυτή η κατάσταση ισχυροποιεί τον δεσμό γονέα-παιδιού.

Διαβάστε επίσης

Ο ρόλος των γονιών στην ανάπτυξη των παιδιών: Το μοντέλο του «τέλειου γονέα»

Ακούω το συναίσθημα, δεν προσπαθώ να το διώξω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Προσπαθώ να το κατανοήσω, με ενσυναίσθηση, μπαίνω στη θέση του παιδιού μου και προσπαθώ να καταλάβω την δυσκολία του.
Η αποδοχή, πηγάζει και από εμάς. Εάν εγώ αποδέχομαι τα συναισθήματα μου, θα είναι πιο εύκολο να διδάξω στο παιδί μου πως δεν είναι ντροπή κανένα συναίσθημα.
Συχνά κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε, πως ότι κάνει εμάς χαρούμενους, θα λειτουργήσει και με το παιδί. Εάν εμένα ως παιδί ο πατέρας μου, μου αγόραζε ένα παγωτό όταν ήμουν λυπημένος, θεωρώ πως θα εξαφανίσω το αρνητικό συναίσθημα του παιδιού με τον ίδιο τρόπο.
Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να διορθώσουμε κάθε κατάσταση. Κάθε αρνητικό συναίσθημα είναι μία ευκαιρία, για διερεύνηση και κατανόηση. Έτσι θα βοηθήσουμε το παιδί να αντιλαμβάνεται κάθε στιγμή πως νιώθει και να μπορεί να την αντιμετωπίσει.

Διαβάστε επίσης

Ενσυναίσθηση: πώς να την καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας;

Το παράδειγμα του τσακωμού στο σχολείο, είναι ένα αρκετά απλό θέμα για να αρχίσετε να συμπονάτε το παιδί. Θα υπάρξουν δύσκολες καταστάσεις που θα σας στεναχωρούν, αλλά ποτέ μην ξεχνάτε πως τα παιδιά ξέρουν καλά τι αισθάνονται.

Δεν προσπαθούμε να τα κάνουμε να νιώσουν διαφορετικά αλλά να τα καταλάβουμε, να τα αποδεχτούμε και να νιώθουν ασφάλεια. Στην ανάμνηση των παιδικών του χρόνων, αυτά τα συναισθήματα, θα έρχονται στην μνήμη του παιδιού ως «ευτυχία».